In het zonnetje: Hemkerhof op tuinpark Amstelglorie

Elke maand lichten we een bijzondere groene Amsterdammer of plek uit, deze keer is de beurt aan de Hemkerhof op volkstuinpark Amstelglorie, een gemeenschappelijke tuin die fungeert als een levend laboratorium voor natuurlijk tuinieren. We gingen langs voor een gesprek met de vrijwilligers en de tuin zelf.

Hoe is de Hemkerhof ontstaan en geworden tot wat het nu is?

De Hemkerhof was vroeger de kwekerij voor de haagjes langs de tuintjes op Amstelglorie. Sinds een paar jaar wordt de tuin gebruikt als gemeenschappelijke plek.

In de loop der tijd zijn ecologie, eetbaarheid (in de breedste zin van het woord) en educatie een steeds grotere rol gaan spelen. We willen de tuin ondersteunen om het meeste uit zichzelf te halen op deze vlakken. Dit in samenwerking met de tuinders op Amstelglorie maar vooral ook met de mensen uit de buurt. We werken en bouwen op een ambachtelijke manier aan een gemeenschappelijke plek waar de tuin een thuis kan bieden aan iedereen die graag in haar buurt wil zijn. Dit geldt dus niet alleen voor de mensen maar eigenlijk voor alle levende wezens.

Dit heeft ertoe geleid dat we onder leiding van Peter Plank twee prachtige bouwsels hebben gemaakt. Een levend leslokaal waar de winterkoning haar nestje in maakt en haar eitjes in uitbroedt. Waar de metselbij haar klei van de muren schraapt om haar broedsel mee in te metselen. Waar de klei van de blubber uit de sloot het cement vormt voor het andere huisje. Hiermee hebben we een muur op getrokken zodat er een groen dak op kan rusten.  Er is een prachtige buiten keuken die zich totaal thuis voelt in het groen. Iedereen werkt zo veel mogelijk met natuurlijke materialen. Hier is de tuin zo trots op.

Wat heeft jullie aangenaam verrast aan de tuin? Waar ben je trots op?

De tuin heeft haar eigen entiteit. Ze heeft haar eigen humeur, haar eigen tempo, haar eigen lievelingetjes. Er valt niet met haar te spotten. Ze is duidelijk een dochter van moeder natuur. Uiteindelijk krijgt de tuin toch altijd haar zin. Dat komt omdat de natuur door haar aderen stroomt. Wij als vrijwilligers in de tuin kunnen wel doen alsof we controle hebben over hoe het zal groeien in de tuin. Maar eigenlijk hebben we bijzonder weinig te zeggen. Vooral als we goed naar haar luisteren en als onze inzet langs haar groeirichting leggen ontstaat er een goede samenwerking. Eigenlijk zou het ook zo moeten gaan in de wereld, in onze omgang met moeder Aarde.

Waar lopen jullie tegenaan bij het onderhoud en runnen van activiteiten?

Zoals ik al zei: de tuin heeft haar eigen wil, haar eigen tempo, haar eigen agenda, haar eigen dromen. Soms willen we te snel. Soms schuren de energieën van vrijwilligers met het tempo van de tuin. We zoeken nog sterk naar een balans tussen open, verwelkomend, iedereen naar binnen en aan de andere kant het willen beschermen van de kwetsbaarheid van de tuin met al haar bewoners. Het is continu zoeken naar de juiste verhouding. De tuin wil heel graag bekendheid, bezoekers, gezien worden maar is ook heel bang onder de voet gelopen te worden en bang om niet gewaardeerd te worden voor wie ze is (namelijk rommelig in sommige ogen, gastvrij voor alles wat leeft ook al is het onaantrekkelijk en soms is de volkstuin mentaliteit anders)

Heb je een tip voor andere Amsterdammers die iets (vrijwillig) willen doen met groen in de stad?

Luister naar moeder Natuur. Ze woont namelijk ook in jou. 😉

-> Wil je meer weten over de Hemkerhof en/of heb je interesse om een keer langs te gaan en/of mee te helpen? Neem hier een kijkje.